Klik hier om direct naar de videostudie te gaan.

Een paar dagen geleden was ik op een studiedag van de organisatie waar ik werk. Zodra ik binnen was, zocht ik naar collega’s van mijn school. Waarom deed ik dat? Omdat ik meer bij hen hoor, dan bij al die andere collega’s van andere scholen. Zij zijn mijn groep en ik hoor bij hen. Naast mijn werk zijn er nog andere groepen waarbij ik hoor: vrouwen, lezers, een boekenclub, moeders, moeders van tieners, mijn familie, mijn gezin, christenen, mijn kerk en nog veel meer.

Elke groep heeft zijn eigen regels. Sommige regels zijn duidelijk, maar vaak ontdek je de ongeschreven regels van een groep pas na enige tijd. Sommige groepen zijn erg open en ze nemen gemakkelijk nieuwe leden op. Andere groepen zijn meer gesloten en zijn terughoudend in het verwelkomen van nieuwe leden.

 

Mijn video van vandaag gaat over een groep die op het eerste gezicht erg gesloten lijkt: het volk Israël. Toch lees je op veel plekken in de bijbel dat er openingen zijn om erbij te gaan horen. Rachab bijvoorbeeld, zij was hoer en bovendien een vrouw uit een ander volk. Toch mag zij en iedereen die bij haar hoort bij het volk Israël in Kanaän blijven. Of Ruth, de buitenlandse, die vanwege haar trouw aan haar schoonmoeder bij het volk gaat horen en zelfs de overgrootmoeder wordt van de legendarische koning David. In de video bespreek ik de geschiedenis van een heel volk dat bij de Israëlieten mag blijven wonen en zelfs een belangrijke rol krijgt in de tempeldienst (zie Psalm 84:11).

Ik noemde het net al: ik hoor ook bij de kerk. Ook de kerk is een groep met regels. Geschreven en ongeschreven regels kunnen per kerk(verband) verschillen. Dat er regels zijn is goed, het is belangrijk dat een groep duidelijk is over waar de groep voor staat en wat de belangrijkste overtuigingen van die groep zijn. Maar het gaat mis, wanneer de geschreven of ongeschreven regels mensen naar de rand van de groep dringen of zelfs helemaal buitensluiten. Het volgende couplet uit ‘Daar boven in de hemel’ van Herman Finkers vind ik erg raak:

 

Dus daarboven in de hemel zien wij elkander weer,
daar maakt Andries Knevel ruzie met de Heer:
‘Zoals ’t er hier aan toe gaat,” zegt hij, “strookt niet met de leer.”
“Dat klopt,” zegt God,
“en daarom heerst er hier zo’n fijne sfeer.”

 

 Ik bedoel dit niet oneerbiedig en Andries Knevel heeft er wat mij betreft al meer dan genoeg van langs gehad van onze vaderlandse cabaretiers. Maar de strekking van dit vers vind ik ijzersterk: de kerk moet enorm oppassen dat de ‘juiste leer’ niet belangrijker wordt dan mensen. Bij God is meer ruimte dan bij ons.

De videostudie van het woord ráchoq, ver, vind je hier.

Uncategorized